"Σέρρες 21/10/2013
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από την ημέρα που οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη με αξίωσαν να ευεργετηθώ με την χάρη τους. Δίσταζα όλο αυτό το διάστημα να το κάνω γνωστό αλλά στο τέλος πίστεψα ότι το χρωστάω στον εαυτό μου και στους συνανθρώπους μου γιατί έτσι θα πιστέψουν και άλλοι ότι οι Άγιοι ζουν και δεν παύουν να ευεργετούν αυτούς που τους επικαλούνται και με όλη την δύναμη της ψυχής τους τους ζητάνε την βοήθειά τους. Λέγομαι Χάψαλη Μαρία και είμαι από τις Σέρρες, έχω πίστη στον Θεό και μου αρέσει να πηγαίνω στην Εκκλησία, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου τόσο καλό για να με αξιώσει ο Θεός με ένα θαύμα. Η μεγάλη μου κόρη, η Άρτεμις, ήταν φοιτήτρια της Νομικής, είχε φτάσει στο τέλος των σπουδών της (5ο έτος) και της έμειναν 4 μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της και να συνεχίσει για μεταπτυχιακό που ήταν το όνειρο ζωής γι’ αυτήν. Τα περισσότερα από αυτά τα μαθήματα τα είχε δώσει επανειλημμένα χωρίς επιτυχία και άρχισε να απελπίζεται. Κάθε φορά που αυτή έδινε μαθήματα από το άγχος μου δεν μπορούσα να κοιμηθώ, παρακαλούσα στην προσευχή μου την Παναγία και τους Αγίους να την φωτίσουν να γράψει καλά για να μπορέσει να τα περάσει, είχε κουραστεί και φοβόμουνα μην τα παρατήσει. Στην εξεταστική του Ιανουαρίου ήταν ενθουσιασμένη, σίγουρη ότι τα είχε περάσει και μάλιστα με καλό βαθμό, οπότε και αρχίζει την προετοιμασία για το μεταπτυχιακό της. Την ημέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα από την εξεταστική βρισκόμασταν στον Ναό του Αγίου Νικήτα με την κόρη μου και την μάνα μου για να προσκυνήσουμε τα λείψανα του αγίου Ραφαήλ που τα έφεραν στην πόλη μας για λίγες ημέρες. Δυστυχώς απέτυχε στα τρία από τα τέσσερα μαθήματα. Η απογοήτευση του παιδιού μου και η δική μου ήταν απερίγραπτη, έκλαιγε απαρηγόρητη και εγώ με δυσκολία συγκρατούσα τα δάκρυά μου για να μην γίνω ρεζίλι στον κόσμο. Μάταια προσπαθούσα να την παρηγορήσω. Η εξεταστική του Ιούνη ήταν η τελευταία της ευκαιρία, μιας και έπρεπε να πάρει το πτυχίο της στον Σεπτέμβρη. Φτάνει η εξεταστική του Ιούνη και την βρίσκει με χάλια ψυχολογία και ηθικό πεσμένο. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Άναβα το κανδήλι και θερμοπαρακαλούσα την Παναγία και τους Αγίους να δώσουν στο παιδί μου ψυχραιμία, φώτιση και καθαρό μυαλό για να μπορέσει να γράψει. Όλο αυτό το διάστημα έβρισκα ανακούφιση και παρηγοριά σε εκκλησιαστικά βιβλία που μιλούσαν για βίους και θαύματα Αγίων. Τελείωσε η εξεταστική και οι πιθανότητες να περάσει τα μαθήματα ήταν ελάχιστες, με δάκρυα στα μάτια μου έλεγε, ‘’μανούλα μου, το ξέρω δεν έγραψα, το γραπτό μου δεν περνάει, δεν έχω καμία πιθανότητα να πάρω το πτυχίο μου για να φύγω’’. Έβλεπα τα βουρκωμένα μάτια της και έλιωνε η καρδιά μου, όχι γιατί δεν θα έπαιρνε το πτυχίο της τον Ιούνη, αλλά για την μεγάλη απογοήτευση που ένιωθε το παιδί μου. Ήξερα ότι είχε φτάσει σε ένα τέλμα και έπρεπε να πάει παρακάτω, αλλιώς θα ακολουθούσε άλλους δρόμους, είχε χάσει και την πίστη της στον εαυτό της και στον Θεό, τόση ήταν η αποτυχία που ένιωθε μέσα της. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι έβλεπα την θλίψη στα μάτια του παιδιού μου και μάτωνε η ψυχή μου. Προσπαθούσα να την πείσω να μην απελπίζεται διότι τίποτε δεν τελείωσε ακόμη, της ζητούσα μόνο να έχει πίστη στον Παντοδύναμο και δεν κουραζόμουν να της λέω ‘’τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ’’, κορίτσι μου, να το ξέρεις. Ναι, μανούλα μου, μου απαντούσε, το ξέρω γιατί μόνο με ένα θαύμα θα περάσω, αλλά γιατί να το κάνει για μένα ο Θεός δεν νομίζω να το αξίζω. Εκείνο το διάστημα διάβαζα διάφορα εκκλησιαστικά βιβλία που μου είχε δανείσει η ξαδέρφη μου η Ευδοκία, γιατί με ανακούφιζαν και μου έδιναν κουράγιο, τότε ήταν που για πρώτη φορά έμαθα για το μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην Γρίβα Γουμένισσας. Κάθε βράδυ με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τους Αγίους να κάνουν το θαύμα τους και τους υποσχέθηκα να χαρίσω στην εικόνα τους την βέρα του γάμου μου. Δεν σας κρύβω ότι διαβάζοντας στο βιβλίο αυτό τα θαύματα των Αγίων δυνάμωσε η πίστη μου και βαθιά μέσα μου άρχισε να γεννιέται μία παράξενη σιγουριά για την θετική έκβαση των αποτελεσμάτων που περιμέναμε. Σε συζήτηση που κάναμε με την κόρη μου σχετικά με το τι θα έκανε τον χειμώνα εάν δεν έπαιρνε το πτυχίο της, της απάντησα με μία παράξενη βεβαιότητα σαν να μην ήμουνα εγώ αυτή που το έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να προγραμματίζει κάτι άλλο γιατί θα έπαιρνε το πτυχίο της και όλα θα πήγαιναν όπως τα ήθελε. Ο καιρός περνούσε και η αγωνία όλων μας κορυφώνονταν, αρχές Αυγούστου ημέρα Παρασκευή μου παίρνει η κόρη μου τηλέφωνο στην δουλειά μου και ουρλιάζοντας από χαρά μου ανακοινώνει ότι αν και με 5, πέρασε όλα τα μαθήματα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου, η χαρά μου και η ευγνωμοσύνη μου ήταν απερίγραπτη. Την ίδια στιγμή ζητάω από τον άνδρα μου να με πάει τη Κυριακή στο μοναστήρι στη Γρίβα να εκκλησιαστώ και να προσφέρω το τάμα μου στους αγίους. Αφού παρακολουθήσαμε με κατάνυξη την Θεία Λειτουργία πήγαμε να προσκυνήσουμε και την θαυματουργή εικόνα των αγίων, που βρίσκεται σε έναν ιδιαίτερο χώρο εκτός του ναού, χωρίς να το θέλω δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου, ήταν δάκρυα ευγνωμοσύνης και πίστης προς την Παναγία και τους Αγίους, αισθάνθηκα ότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, μας βοηθάει διά μέσω των αγίων αρκεί να πιστεύουμε και η αγάπη μας προς αυτόν να βγαίνει μέσα από την καρδιά μας. Κάθε βράδυ που κάνω την προσευχή μου ευγνωμονών τους Αγίους για το θαύμα που με αξίωσαν να ζήσω και που μέχρι πρότινος πίστευα ότι αυτά γίνονται μόνο σε πολύ πιστούς ανθρώπους και όχι στον καθένα από εμάς. Όλη αυτή η δοκιμασία μας βοήθησε και ιδιαίτερα τα παιδιά μου, τα οποία βλέπω ότι είναι πιο κοντά στον Χριστό και στην Εκκλησία, κατάλαβαν ότι όταν πιστεύεις στον Θεό είσαι προστατευμένος κάτω από την σκέπη του και είσαι πιο δυνατός για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες τις ζωής.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη
Προς τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο
Και Ειρήνη
ΧΑΨΑΛΗ ΜΑΡΙΑ
ΣΕΡΡΕΣ"
